Σήμερα στο ραδιόφωνο του Σκάι άκουγα μία εκπομπή μεσημεριανή που το όνομά της μου διαφεύγει καθ’ οδών για το γραφείο. Ένα μέρος της εκπομπής ήταν αφιερωμένο σε ατάκες πολιτικών, δημοσιογράφων και πολιτών παρομοιώνοντας την Ελλάδα με χώρες τις Αφρικής και γενικότερα του Τρίτου Κόσμου. Οι ατάκες ήταν ηχογραφημένες και μεταδίδονταν με ρυθμό πυροβόλου για αρκετά λεπτά με συνέπεια από τα γέλια παραλίγο να περάσω με κόκκινο (όχι δεν είμαι ξανθιά).
Μερικές από τις ατάκες είναι:
Γίναμε Τανζανία
Ούτε στο Κουρδιστάν δεν γίνονται τέτοια πράγματα
Είμαστε Ουγκάντα
Έχουμε γίνει Τιτικάκα (την λίμνη;;;)
Η κυβέρνησή μας είναι ίδια με την Ουγκαντούκου
(απάντηση από κάποιον πολιτικό): Το Ουγκαντούκου είναι πολιτισμικά ανεπτυγμένο ρε παιδιά. Μην τα μπερδεύετε.
Αν έχετε γελάσει με τέτοιου είδους εφήμερες ατάκες που παρομοιάζουν την ελληνική κυβέρνηση μετά το ολοκαύτωμα της Πελοποννήσου, της Εύβοιας και της Αττικής καλείστε να σχολιάσετε ελεύθερα…
Εχθές επέστρεψα από την Κρήτη φρεσκοπαντρεμένη, γεμάτη προσδοκίες και όνειρα που είναι έτοιμα άμεσα να πραγματοποιηθούν και καθώς επέστρεφα με τον σύζυγό μου εν πλω στον Πειραιά είδα ένα κίτρινο σύννεφο σαν αρρωστημένη ομίχλη να σκεπάζει τον ορίζοντα. Χωρίς να έχω γνώση της επικαιρότητας μιας και αρνούμαι να έχω επαφή με οποιοδήποτε τεχνολογικό μέσο μαζικής ενημέρωσης (πράγμα που τελικά δεν είναι και πολύ χρήσιμο μιας και εκ των υστέρων διαπίστωσα πως ταξιδεύαμε με 9 Μποφόρ) πήρα τηλέφωνο τους γονείς μου για να τους ενημερώσω ότι κάπου υπάρχει μία απίστευτη φωτιά. Ενημερωθήκαμε από τις τηλεοράσεις του καραβιού πως η νότιος Εύβοια καίγεται μαζί με την Πελοπόννησο. Η κίτρινη δύσοσμη ομίχλη που ξεκινούσε μιάμιση ώρα πριν φτάσουμε στο λιμάνι, το οποίο δεν φαινόταν, προερχόταν από τις φωτιές της Ν. Εύβοιας. Συνάμα ο ήλιος, μέρα μεσημέρι, ήταν κόκκινος.
Δύο παράδοξες σκέψεις μου ήρθαν στο μυαλό. Θυμήθηκα την Αποκάλυψη του Ιωάννη και μία περιγραφή του στο πως ο ήλιος θα γίνει κόκκινος και ο ουρανός θα σκοτεινιάσει. Θυμήθηκα και πως πριν από 4 ημέρες καθώς πηγαίναμε στο Βάι για μπάνιο μου είπε ένας φίλος μου αν φοβόμαστε εμπρησμό στο μοναδικό φυσικό φοινικόδασος. Δεν ήξερα να του απαντήσω. Τώρα όμως ξέρω.
Μόλις μπήκαμε στην κίτρινη ομίχλη, ένιωσα πως περάσαμε τις πύλες τις κολάσεως και οδεύουμε στο κέντρο της. Η χαρά των νιόπαντρων εξανεμίστηκε και ξαφνικά νιώσαμε σφόδρα την επιθυμία να μην κατέβουμε από το καράβι και να επιστρέψουμε πίσω στην Κρήτη με το βραδινό δρομολόγιο.
Δυστυχώς η γαμ....νη λογική επικράτησε και από εχθές ζούμε σε μία Αθήνα μέσα στην στάχτη η οποία μας έχει αφήσει δυσκολία στην αναπνοή, με τον κιτρινιάρη ουρανό πάνω από την κεφαλή μας που αναδύει μία οσμή καμένου ξύλου και λάστιχου και με την αυριανή πρώτη μέρα στην δουλειά.
