Το μήλο κάτω από την μηλιά

Έλεγε κάποτε το φιλαράκι μου ο Tsikis: «καλά, θα μου γίνεις κι εσύ σαν εκείνα τα ψωνάκια που όταν βλέπουν το μηλαράκι της Apple το προσκυνάνε;»
Η αλήθεια είναι πως ο πρώτος υπολογιστής με τον οποίο είχα επαφή ήταν ένα Macάκι ασπρόμαυρο, πανέμορφο (για την εποχή του) και «ζουμπουρλούδικο». Όμως όσο και να ήθελα λόγω εργασίας να αποκτήσω ένα Mac, τόσο η τιμή του με απέτρεπε για να τον αγοράσω. Με τα χρόνια ασφαλώς τα Mac εξελίχθηκαν. Άκουγα φίλους και γνωστούς να λένε: «Είδες τον καινούριο Macintosh; Είναι πανέμορφος». Δεν τολμούσα ούτε να κοιτάξω διότι η αρχή αγοράς ενός υπολογιστή Apple ήταν η αρχή του παντός και συγκεκριμένα η αρχή του ξεπαραδιάσματος.
Όταν δεν κοιτάς δεν σε πιάνει θλίψη για κάτι που δεν μπορείς να αποκτήσεις. Οπότε δεν κοιτούσα. Ήρθαν μετά από κάποια χρόνια και τα ipod στην αγορά τα οποία σνόμπαρα περιφρονητικά λέγοντας διάφορες δικαιολογίες όπως: η Apple ξεπουλήθηκε στον Gates, πως είναι ασύμφορο να πάρεις ένα mp3 player ipod, πως η Apple τώρα πλέον πουλάει design όπως και όλος ο κόσμος.
Ε, βρήκα το κόλπο να βγάλω την προσωπική μου προπαγάνδα ενάντια στα ipod μόνο και μόνο για να αποφύγω την επαφή με αυτή την πανάκριβη τεχνολογία. Όλοι οι φίλοι μου (όχι ότι είναι μπρούκλιδες τα παιδιά) είχαν αποκτήσει ο καθένας από ένα ipod και μου το κουνάγανε στη μούρη επιδεικτικά. Δεν μάσησα, πήρα PSP με τα ίδια χρήματα που παίρνεις ένα ipod στο οποίο ακούς mp3, παίζεις ΚΑΙ παιχνίδια ΚΑΙ έχει wifi internet access KAI έχει οθονάρα Sony.
Πέρασε ο καιρός που η φιλενάδα μου η Ελενίνζα (μεγάλος fan των ipod) με πληροφόρησε πως θα κυκλοφορήσει τον Οκτώβριο ένα καταπληκτικό πράγμα της Apple που θα είναι ipod, κινητό τηλέφωνο με wifi στέλνοντάς μου το αντίστοιχο preview video (www.apple.com/iphone).
Πράγματι ήταν ένα εντυπωσιακό πράγμα, μία τεχνολογία που ζηλέψαμε στο Minority Report, ένα minimal designάτο gadgetάκι, ένα υπέροχο μηχάνημα που κάνει 400$ και που όταν έρθει στην Ευρώπη θα κάνει τα ίδια σε ευρώ. Έφαγε τη Ελενίντζα ένα μπινελίκι του στυλ: «και δεν παίρνω ένα PS3 που έχει bluray dvd player προσθέτοντας άλλα 100 ευρώ; Άκου εκεί 400$, στην Ελλάδα θα κάνει καμία 600άρα μόνο και μόνο επειδή μπορείς και αγγίζεις την οθόνη να την στριφογυρίζεις έχοντας ένα κινητό – τσίρκο Medrano;»
Ό,τι και να έλεγα το μικρόβιο (βλέπε μικρόβιο Wii) μπήκε στον οργανισμό μου. Το απόκτησα (ο αντρούλης μου, μου το έκανε δώρο για τις γιορτές) και δεν μπορώ να σταματήσω να μην ασχολούμαι με αυτό. Το χειρότερο είναι πως δεν μπορώ να μην το μοστράρω κάθε στιγμή που έχω την δυνατότητα να το κάνω. Ασφαλώς όμως όλα πληρώνονται κάποια στιγμή και η προπαγάνδα που έκανα τόσα χρόνια μου ήρθε σαν σφαλιάρα όταν μου τηλεφώνησε ένας apple-fan φίλος λέγοντάς μου: «Αίσχος!» κλείνοντάς μου το τηλέφωνο.
Ο Tsikis δε, με άρχισε στο μπινελίκι: «Θα γίνεις σαν την κουμπάρα σου που βλέπει μηλαράκι και γίνεται αλοιφή για τον ήλιο, που υπάρχουν κινητά που κάνουν περισσότερα πράγματα από αυτή τη σαχλαμάρα, που έπιασα ένα iphone στα χέρια μου και ήταν σαν να πιάνω μία θερμάστρα...» και πάει λέγοντας.
Ήρθε και ο Τσίκης παραμονή Χριστουγέννων για γιορτινή βενγκέρα και του κόπηκε η μιλιά. Είπε μόνο ένα πράγμα: «Πάλι θα ξοδευτούμε»...

P.S.: Χρόνια πολλά σε όλους τους gamers και non gamers: Εύχομαι στους gamers να έχουν μεγαλύτερη ποικιλία σε καλά παιχνίδια με το νέο έτος και στους non gamers να βρεθεί εκείνο το παιχνίδι ή η κονσόλα που θα τους κολλήσει for life!

Σοκ και Δέος

Η πρώτη μου επαφή με το παιχνίδι που θα αναφέρω παρακάτω ήταν αφού ο φίλος μου WhiteYoshi μου έστειλε μία εικόνα στο Wii που διαφημιζόταν το νέο παιχνίδι της Ubisoft Rayman Raving Rabbids 2. Η δεύτερη επαφή που είχα ήταν όταν είδα μία τηλεοπτική διαφήμιση σε ημίχρονο ποδοσφαιρικού αγώνα στον οποίο έπαιζε η Ολυμπιακάρα μας (και για μία ακόμα φορά μας ικανοποίησε πλήρως με το σκορ).
Ενδιαφέρον μου φάνηκε το παιχνιδάκι και αποφάσισα να το αποκτήσω. Τα πρώτα δευτερόλεπτα που ενεργοποιήθηκε το DVD του παιχνιδιού στο XBOX 360 και εμφανίστηκαν οι πρώτες εικόνες στην t.v. η κατάστασή μας ήταν η εξής: Ο Sima (ο άντρας μου) που κρατούσε ένα φλιτζάνι καφέ, πάγωσε και έμεινε με το στόμα ανοιχτό, η Debra (το μικροσκοπικό μας σκυλάκι μουχαχα) σήκωσε τα αυτιά όσο το δυνατόν πιο ψηλά κι εμένα μου έπεσε το χειριστήριο από τα χέρια.
Μέχρι τώρα πίστευα πως το παιχνίδι με τα καλύτερα γραφικά ever, ήταν το Gears of War του οποίου κιόλας η διάρκεια ήταν πολύ μικρή. Έλεγα πως μετά το Gears of War, το καλύτερο σε γραφικά παιχνίδι ήταν το Lost Planet. Μετά από το σοκ που φάγαμε οικογενειακώς, όλα αυτά ήταν μπαγιάτικες οδοντόκρεμες.
Αυτό το παιχνίδι που είχα εκείνη τη στιγμή στο οπτικό μου πεδίο ήταν υπεράνω όλων. Και αν ακόμα δεν καταλάβατε σε ποιό τίτλο αναφέρομαι... είναι το Assassin’s Creed (Η Πίστη του Εκτελεστή).
Αφού μας έφυγε οικογενειακώς το κλαπέτο, ξεκίνησα το παιχνίδι. Πέρα από τις λεπτομέρειες στα γραφικά που παρέχονται με την σέσουλα για να χορτάσουν τα μάτια μας και τον σέξι τυπάκο με την αμφίεση σταυροφόρου, το παιχνίδι έχει βάθος! Έχοντας συνηθίσει πως τα παιχνίδια με τα δυνατά γραφικά, δεν έχουν πάντα ούτε διάρκεια, ούτε βάθος εξερεύνησης, το Assassin’s Creed διέψευσε αυτή μου την πεποίθηση.
Το παιχνίδι έχει μία τεράστια γκάμα κινήσεων, δράσης και απίστευτων γραφικών που κάνει και τον φοβερότερο gamer να τα χάσει. Συνδυάζει τα παιχνίδια τακτικής τύπου Metal Gear Solid χωρίς τις ατελείωτα cinematics, διότι τα cut scenes έχουν διαδραστική χρήση και απόλυτη σχέση με το gameplay.
Για να το παίξετε πρέπει οπωσδήποτε να έχετε μία HD t.v. από 32 ίντσες και άνω, ένα σύστημα ήχου 5.1, μία κανάτα νερό με ποτήρι και κάποιον να σας μαγειρεύει διότι θα κάνετε να τραφείτε για πολλές ώρες (ακόμα δεν έχω λύσει το πρόβλημα της τουαλέτας, αλλά μάλλον θα παίξει κάποιο σύστημα με καθετήρα).

Γιατί κονσόλα και όχι PC

Πριν από κάποια χρόνια, οκ ας ξαναρχίσω.

Πριν από πολλά χρόνια όταν ήμουν παιδάκι και είχα την πρώτη μου επαφή με την τεχνολογία των παιχνιδιών. Ο φίλος μου ο Ηλίας που μας φιλοξενούσε στο σπίτι του στην Βοστόνη, είχε το υπερμηχάνημα των ονείρων μου. Ένα Atari! Πράγματι δεν είχα συναντήσει άλλο τέτοιο πράγμα! Παίζαμε εκείνο το παιχνίδι που ένας ιππότης, ένα ευγενές πίξελ, έπρεπε να περάσει από μία τρομαχτική περιπέτεια συναντώντας λαβύρινθους και τρομαχτικούς δράκους κατασκευασμένους από πέντε πίξελ. Γκρίνιαξα κι εγώ στους γονείς μου από τους οποίους έφαγα πόρτα λέγοντάς μου πως αυτά τα πράγματα είναι ακριβά και δεν έχουμε λεφτά και πως κάνουν κακό στα μάτια και διάφορες άλλες μπούρδες.

Για παρηγοριά, η μητέρα μου, μου έφερε 5 Nintendo Game and Watch από την Σιγκαπούρη (τζάμπα πράγμα δηλαδή) των οποίων οι μπαταρίες εκείνη την εποχή ήταν δυσεύρετες. Αφού είχα κουραστεί να τερματίζω τους «αλεξιτωπτιστές» και τον «μάγειρα» για την πλάκα μου, παρέδωσα τα όπλα στην βιομηχανία των ηλεκτρονικών παιχνιδιών. Ήξερα πως ήταν απίθανο να μπορέσω να παίξω ποτέ παιχνίδι ή να έχω επαφή με την τεχνολογία, εφόσον ούτε βίντεο είχαμε ούτε έγχωμη τηλεόραση (ο γνωστός λόγος ήταν πως είναι πολύ ακριβά όλα αυτά τα πράγματα και πως χαλάνε τα μάτια).

Τα χρόνια πέρασαν, σπούδασα, έφυγα από το σπίτι μου και ξεκίνησα δουλειά. Με τα χρήματα που έβγαλα πήρα το πρώτο μου PC. Ένα PC που έσκιζε!!!! Στα 174 MHz με την φοβερή μνήμη των 128 Mb και με τον τεράστιο δίσκο των 2 Gb. Και ενώ στο όχι πολύ μακρινό μου παρελθόν διασκέδαζα την μανία μου για τα παιχνίδια παίζοντας στον Mac του πατριού μου Break it και Tennis τώρα ήρθε η πραγματική δυνατότητα να μπορώ να παίξω παιχνίδι στα 16.000.000 χρώματα!
Ναι λοιπόν, το πρώτο μου δικό μου παιχνίδι στο δικό μου PC που πλήρωσα με τον ιδρώτα μου ξενυχτώντας σε ένα θλιβερό ατελιέ στην Βουλιαγμένης ήταν το Tomb Raider ΙΙ.

Τρελάθηκα! Σκεφτόμουν Lara από το πρωί μέχρι και στον ύπνο μου την έβλεπα! Μετά έμαθα για εκείνο το φοβερό site που λεγόταν GamesDomain και έριχνα που και που κλεφτές ματιές στα walkthroughs μπας και καταφέρω την Lara να περάσει τις πίστες.

Όμως με τον καιρό διαπίστωσα πως για να μπορέσεις να παίξεις καινούρια παιχνίδια, πρέπει να αναβαθμίζεις κάθε λίγο και λιγάκι τον υπολογιστή σου. Όμως ο υπολογιστής μου δεν ήταν μία παιχνιδομηχανή, ήταν το εργαλείο της δουλειάς μου το οποίο γέμιζε με διάφορα «υπολείμματα» από τα εγκατεστημένα παιχνίδια.

Όλα αυτά άλλαξαν όταν ένας άλλος φίλος μου με το όνομα Ηλίας (πρέπει να είναι γραφτό, αυτό το όνομα μου άλλαξε δύο φορές την ζωή μου) μου είπε να τον επισκεφθώ στο σπίτι του για να μου δείξει μία φοβερή παιχνιδοκονσόλα.

Αυτή η κονσόλα άκουγε στο όνομα PlayStation. Δεν ήταν και το πιο ωραίο πράγμα που είχα δει στην ζωή μου αλλά μπορούσες να παίζεις ό,τι παιχνίδι υπήρχε και για το PC εκεί. Μέσα σε έναν χρόνο, πάλι με τον ιδρώτα της εργασίας μου, σε συνδυασμό με μία οικονομική υποστήριξη από το τότε αγόρι μου, ήμουν κι εγώ μία περήφανη κάτοχος κονσόλας PlayStation και διοργάνωνα τουρνουά Tekken και Cool Boarders.

Η αρχή είναι το ήμισυ του παντός. Από τότε οι κονσόλες μου αυξήθηκαν, καθώς η τεχνολογία αναβαθμιζόταν από τα 16 bit μέχρι τα HD παιχνίδια και των τριών διαστάσεων χειρισμό του Wii. Έπειτα άρχισα να γράφω σε έναν δικτυακό τόπο που σχεδίασα με όλη την αγάπη μου για τα παιχνίδια, άρχισα να γράφω και για το in.gr που και που, έτσι από hobby.

Εκείνο που διαπιστώνω μετά από τόσα χρόνια είναι πως ίσως η έλλειψη των ηλεκτρονικών παιχνιδιών στην παιδική μου ηλικία με έκαναν να δω σε μεγαλύτερη ηλικία πιο ώριμα αυτή την τεχνολογία. Από την άλλη, το γεγονός ότι έπαιξα pac man στα 25 (δηλαδή πριν από 2, 3 χρονάκια χαχαχα), είναι ένδειξη πως ήμουν σε αξιολύπητη κατάσταση.
Για μένα μία ηλεκτρονική συσκευή δεν έχει νόημα ύπαρξης αν δεν περιέχει και ένα παιχνίδι. Ξεκινώντας από ένα κινητό τηλέφωνο και καταλήγοντας σε ένα PDA.

Θεωρώντας πως το PC ή το Mac (δεν θέλω να ρίξω σε καμία περίπτωση τους συνάδελφους Macάδες) είναι ένα εργαλείο εργασίας (που περιέχει και μερικά παιχνιδάκια) και πραγματικά δεν αξίζει τον κόπο να το μαγαρίζουμε με χιλιοεγκατεστημένα παιχνίδια, οι κονσόλες ναι μεν είναι ακριβότερες και δεν υπάρχει η δυνατότητα να καταφορτώσετε ένα νέο patch για το παιχνίδι σας, όμως είναι ασφαλέστερες και «ζούνε» η κάθε μία κοντά μία 7ετία.

Αυτή ήταν λοιπόν μία μικρή περίληψη για το πως πέρασα στην ιστορία του gaming (ψωνάρααααα).

Θα σας προτείνω για τις διακοπές σας τα εξής παιχνίδια:

Rayman Raving Rabbids 2 για Wii
Eternal Sonata για XBOX 360
Okami για PS2
Tomb Raider Anniversary για PSP
Και τέλος Assassin’s Creed για ΧΒΟΧ 360 ή για PS3, θα τα χάσετε!

Τί δώρο να πάρω/ζητήσω οέο;

Παίδες, έρχονται τα Χριστούγεννα.
Και τί δωράκι θα πάρετε στην/στον αγαπημένο/νη σας, ή στον εαυτό σας;
Κανένα παιχνίδι για το 360;
Το PS3;
Ένα εισιτήριο για το Nightmare Before Christmas του (καθ’ όλα αγαπημένου μου Tim Burton) σε cinema με Real D;
Ένα ipod itouch (ωραίο ακούγεται αυτό);
Ένα ταξίδι στην άλλη μεριά του ημισφαιρίου ώστε πρωτοχρονιά να γυρίσετε με εξωτικό μαύρισμα;
Ένα ζευγάρι κάλτσες (και αυτό ακούγεται καλό, μιας και οικονομικά είμαστε σκτ);
Εκφραστείτε ελεύθερα!