"Είναι όλα μία παρεξήγηση"

Αντιεξουσιαστής:
Μεταφράζω τον όρο από το Wikipedia: Εκείνος που είναι αντίθετος στον αυταρχισμό που ορίζεται ως πολιτικό δόγμα και καταδικάζει την αρχή της απόλυτης εξουσίας που είναι ο απολυταρχισμός, ο αυταρχισμός, οδεσποτισμός, η δικτατορία και ο ολοκληρωτισμός. Η έννοια αυτή μερικές φορές χρησιμοποιείται εναλλακτικά αντί για την έννοια της "Αναρχίας".

Αναρχία: Είναι μία πολιτική - κοινωνική - οικονομική φιλοσοφία που υποστηρίζει την εξάλειψη όλων τον μορφών υποχρεωτικής μορφοποίησης κυβέρνησης. Η κοινωνία μπορεί να είναι οργανωμένη χωρίς αναγκαστική κυβέρνηση. Περιληπτικά, υποστηρίζει πως η κοινωνία της αναρχίας μπορεί να είναι οργανωμένη και να λειτουργεί κάτω από τις αρχές ήθους που ο κάθε άνθρωπος μονάδα αντιλαμβάνεται σε ατομικό επίπεδο. Ο αναρχισμός δίνει σημασία στην συνεργασία των συνανθρώπων και στην αμοιβαία βοήθεια.

Οι δύο έννοιες είναι πολύ διαφορετικές. Οι αντιεξουσιαστές δεν είναι είναι δόγμα, είναι περισσότερο μια αντιφασιστική αντίληψη σε κοινωνικοπολιτικό επίπεδο πάρα κίνημα. Διακρίνω επίσης πως ο αντιεξουσιαστής ως έννοια δεν είναι σε καμία περίπτωση ενάντια σε οποιαδήποτε μορφή εξουσίας. Η αναρχία έχει κοινωνικοπολιτικές προεκτάσεις θέτοντας συγκεκριμένες θέσεις που αφορούν την καθημερινή ζωή. Παρόλα αυτά και τις δύο έννοιες τις συνδέουμε με βία.

Και έρχομαι στο προκείμενο:
Η κυβέρνηση (η τωρινή και η τότε) δεν ασκούσε τόσα χρόνια βία και μάλιστα τρομοκρατία; Δεν μας τρομοκρατεί με όλα τα όπλα που έχει; Την εφορία, την ασφάλισή μας, το υπουργικό άσυλο, τις πενιχρές συντάξεις, τις υποκλοπές με την Vodafone, τις κλοπές εις βάρος του Ελληνικού λαού για το Βατοπέδι και τη Siemens, το χασίς στα Ζωνιανά, τα ομόλογα, την αστυνομία; Όλα αυτά δεν είναι κοινωνική και πολιτική βία;
Γιατί θεωρούμε σημαντικότερες τις κατηγορίες προς τους Αναρχικούς και τους Αντιεξουσιαστές, ότι πετάνε πέτρες στα ΜΑΤ;
Και η εντυπωσιακή πραγματικότητα είναι πως οι ίδιοι οι πολίτες έχουν αρχίσει να πετάνε κι εκείνοι πέτρες στην αστυνομία. Δηλαδή είναι κι αυτοί Αναρχικοί και Αντιεξουσιαστές; Προφανώς ναι και με τις δύο ταυτότητες. Με αυτή της φιλοσοφικής έννοιας και αυτή της δημοσιογραφικής μπακαλίστικης ερμηνίας.
Ένα μικρό δείγμα του παρελθόντος από την μεγαλύτερη οργάνωση αναρχικών που υπήρξε στην Ελλάδα και συνδέθηκε απόλυτα με την έννοια της τρομοκρατίας λόγω των αποτρόπαιων δολοφονικών επιθέσεων που έπραξε στο παρελθόν, είναι μία από τις προκηρύξεις της 17Ν. που αναφέρεται στην δολοφονία του Μιχάλη Καλτεζά στις 17 Νοεμβρίου 1985.
Σε καμία περίπτωση δεν εκθειάζω την πολιτική και τις δολοφονικές πράξεις της 17Ν. όμως αυτή η επιστολή στα περισσότερα σημεία της μοιάζει πολύ με τις κραυγές απόγνωσης των μαθητών αυτών των σκοτεινών καιρών.

Μπορείτε να την δείτε εδώ

Για όσους δεν γνωρίζουν την ιστορία, ορίστε και το χρονικό:

(από το Wikipedia)
Ο Μιχάλης Καλτεζάς (1970 - 17 Νοεμβρίου 1985) ήταν μαθητής που σκοτώθηκε κατά την διάρκεια διαδηλώσεων στην επέτειο εξέγερσης του Πολυτεχνείου το 1985. Ο αστυνομικός Αθανάσιος Μελίστας πυροβόλησε τον Μιχάλη Καλτεζά στο πίσω μέρος του κεφαλιού από απόσταση είκοσι μέτρων καθώς ο νεαρός έτρεχε μαζί με άλλους διαδηλωτές προς την πλατεία Εξαρχείων. Αμέσως μετά το θάνατο του Καλτεζά καταλήφθηκε το παλιό Χημείο στη Σόλωνος και το Πολυτεχνείο. Το πρωί της 18ης δόθηκε η άδεια από την Επιτροπή Πανεπιστημιακού Ασύλου, με πρόεδρο τον πρύτανη Μιχάλη Σταθόπουλο, να μπει η αστυνομία στο Χημείο. Η εισβολή έγινε με χρήση δακρυγόνων, για πρώτη φορά μετά το 1976, και οι αστυνομικοί συνέλαβαν 37 άτομα τα οποία ξυλοκόπησαν, ενώ λίγοι κατάφεραν να φτάσουν στην κατάληψη του Πολυτεχνείου από τους υπονόμους. Αυτή ήταν και η πρώτη άρση ασύλου από την επίσημη θεσμοποίησή του το 1982. Τα επεισόδια στην Αθήνα συνεχίστηκαν και τις επόμενες ημέρες. Ύστερα από τα γεγονότα ο υπουργός Δημόσιας Τάξης Μένιος Κουτσόγιωργας υπέβαλλε την παραίτησή του, την οποία ο τότε πρωθυπουργός Ανδρέας Παπανδρέου δεν έκανε δεκτή. Στις 26 Νοεμβρίου του 1985 η 17 Νοέμβρη, σε αντίποινα για τη δολοφονία του Καλτεζά, επιτέθηκε με βόμβα σε κλούβα των ΜΑΤ κοντά στο Χίλτον, με αποτέλεσμα να σκοτωθεί ένας αστυνομικός και να τραυματιστούν δεκατέσσερις. O Μελίστας καταδικάστηκε πρωτόδικα σε δυόμισι χρόνια φυλάκιση με αναστολή και σε δεύτερο βαθμό αθωώθηκε στις 25/1/1990 από το Εφετείο, με δικηγόρο τον Αλέξανδρο Λυκουρέζο καθώς του αναγνωρίστηκε ως ελαφρυντικό το ότι ήταν "εν βρασμώ ψυχής". Η αθώωσή του προκάλεσε νέα σοβαρά επεισόδια με κατάληψη του Πολυτεχνείου από δυνάμεις της αριστεράς και αναρχικούς.

Υ.Γ.: Κάτι μου θυμίζουν όλα αυτά...