Κάτω η "Δημοκρατία"

Ο Αλέξης σκοτώθηκε από την σφαίρα ενός "Ειδικού Φρουρού" (κάτι τέτοιους έχουμε κι εμείς στο κτίριο που εργαζόμαστε). Η σφαίρα του τρύπησε την καρδιά. Πόσο ποιητικό φαίνεται: Η εξουσία χτυπά στην καρδιά τα παιδιά της, το μέλλον της.

Έχω εξοργιστεί. Δεν έχω θυμώσει. Με κατακλύζει οργή!
- Για την εμμονή κάποιων που θέλουν να δώσουν μία ταυτότητα στους κουκουλοφόρους όταν εκείνοι απαρτίζονται από παιδιά, αστυνομικούς - προβοκάτορες - παρακρατικούς
- Για την αδράνεια των πολιτών που δεν έχουν πιέσει τα συνδικάτα και σωματεία τους να στηρίξουν τα παιδιά τους, το μέλλον τους

- Για το ότι οι Έλληνες θεωρούν δεδομένο και φυσιολογικό να τον τρομοκρατούν στην εργασία του (οι εργοδότες), στον δρόμο (οι μπάτσοι), στην οικονομική του κατάσταση (το κράτος)
- Για το γεγονός πως ένα παιδί σκοτώθηκε και έχει σπιλώσει την μνήμη του ο Κούγιας, ο Καραμανλής, οι δημοσιογράφοι
- Για το ότι ο Έλληνας έχει μνήμη χρυσόψαρου και ξέχασε την Πάρνηθα, την Ηλεία, το Sea Diamond, το Σάμινα, την Vodafone, την Siemens, το Βατοπέδι και θα ξεχάσει και αυτό μόλις καλογυαλιστούν οι βιτρίνες της Ερμού.
- Για το γεγονός πως πολιτικοί και αναλυτές βγαίνουν στο ραδιόφωνο και στην τηλεόραση και αλληλοκατηγορούνται για λάθη του παρελθόντος μπροστά σε μαθητές χωρίς να ρίξουν μια ματιά στο παρόν (οι μαθητές τους έβρισαν στην εκπομπή του Ευαγγελάτου).
- Για την ισχυρή αστυνομική δύναμη που εμφανίστηκε στην κηδεία του παιδιού πυροβολώντας αδιακρίτως στον αέρα για "εκφοβισμό" (για να εκφοβίσει κάποιος αστυνομικός με το όπλο του, πρέπει να πάρει πρώτα την έγκριση από την διοικούσα αρχή, φαντάζεστε δηλαδή τι διαδικασία χρειάζεται για να πυροβολήσει για να σκοτώσει).

- Για την αδράνεια του κράτους απέναντι στις υλικές καταστροφές

- Για το ότι οι πολίτες φοβούνται περισσότερο για την ασφάλειά τους στους δρόμους και δη μην φάνε καμία αδέσποτη πέτρα στο κεφάλι (πιο πιθανό είναι να φάει ξύλο από τα ΜΑΤ παρά πέτρα από τους κουκουλοφόρους) από το να αφυπνιστούν και να παρατήσουν τους καναπέδες τους και τα τηλεκοντρόλ και να βγούνε στους δρόμους.
- Για την απολογία του αστυνομικού μέσω του κυρίου Κούγια που υπονομεύει την μνήμη του Αλέξη και τις κραυγές απελπισίας των παιδιών.
- Για το ότι θέλουν να πιστέψουμε πως το 90% των σφαιρών που ρίχνονται με όπλο εξοστρακίζονται δεν βρίσκουν τον στόχο τους.
- Για εκείνους που λένε φράσεις όπως: "Ασύμμετρη Απειλή" και τώρα λένε "Αποκλίνουσα Συμπεριφορά" ώστε να μας απενοχοποιήσουν και να ενοχοποιήσουν κάποιους άλλους (αυτούς που θέλουν να φοράνε κουκούλα με "ταυτότητα".
- Για τα λόγια του ειδικού φρουρού που δεν έδειξε καμία μεταμέλεια και υπονόμευσε την ποιότητα του Αλέξη με ψέματα περί αποβολών του από το σχολείο του (ευτυχώς που το σχολείο Μοραΐτη έγραψε μία εξαιρετική επιστολή που αναφερόταν στην αλήθεια).
- Για την στάση της κυβέρνησης. Η μόνη αναφορά που έκανε ήταν σε μέτρα της ανοικοδόμηση των καταστημάτων.
- Για τα ψέματα που ακούμε στο ραδιόφωνο και στην τηλεόραση πως γίνονται επεισόδια στις πορείες όταν κάτι τέτοιο εκείνη τη χρονική στιγμή απέχει τρομαχτικά από την αλήθεια.
- Για την προπαγάνδα των κρατικών καναλιών και την υπέρτατη υποκρισία του κύριου Παυλόπουλου που αναφέρθηκε σήμερα πως οι εποχές της πολιτικής προπαγάνδας μέσα από τα ΜΜΕ είναι ξεπερασμένη εδώ και πολλά χρόνια
- Για το ότι κανείς τελικά δεν παραιτήθηκε σε αυτή τη χώρα λες και κάνουν όλοι καλά τη δουλειά τους
- Για την στάση της αντιπολίτευσης και των λοιπών κομμάτων που τελικά κατέληξαν να τρώνε το ένα το άλλο πάνω πριν καλά καλά την κηδεία του παιδιού.
- Για την διαφήμιση του Αλογοσκούφη που έπαιξε ταυτόχρονα σε όλα τα κανάλια την ημέρα που έγινε παρανάλωμα η Αθήνα. Σκεφτείτε αυτή την διαφήμιση την πληρώσαμε όλοι μας επί 10 εκείνα τα 15 δευτερόλεπτα.
- Τέλος με εξοργίζει πως κανείς μα κανείς δεν ακούει αυτά τα παιδιά. Δεν τα άκουσε όταν μάχονταν στους δρόμους για το άρθρο 16, δεν τα άκουγε κανείς όταν βροντοφωνάζανε τα αθάνατα συνθήματα "Ψωμί - Παιδεία - Ελευθερία", δεν τα ακούει κανείς ούτε τώρα με το σύνθημα "Κάτω η Δημοκρατία". Αν με 35% εκλέγεται κυβέρνηση, αν εμπλέκονται υπουργοί και βουλευτές σε τρομαχτικής ισχύς σκάνδαλα και τις σκαπουλάρουν έχοντας το πολιτικό άσυλο, αν η κυβέρνηση δίνει 28 εκατομύρια στις τράπεζες όταν οι πολίτες της ανήκουν εν γνώσει της στην κατηγορία των 700 ευρώ, τότε ούτε κι εγώ την θέλω αυτή τη Δημοκρατία.
Θα κλείσω με την συγκλονιστική επιστολή των μαθητών που έστειλε η ΠΟΣΔΕΠ στην εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ.
«Μη ρίχνετε άλλα δακρυγόνα, εμείς κλαίμε κι από μόνοι μας»

«δεν είμαστε γνωστοί άγνωστοι, ούτε κουκουλοφόροι, είμαστε τα παιδιά σας».
«Θέλουμε έναν καλύτερο κόσμο. Βοηθήστε μας. Δεν είμαστε τρομοκράτες, 'κουκουλοφόροι', 'γνωστοί - άγνωστοι'. Είμαστε τα παιδιά σας. Αυτοί, οι γνωστοί- άγνωστοι... Κάνουμε όνειρα -μη σκοτώνετε τα όνειρά μας! Έχουμε ορμή

-μη σταματάτε την ορμή μας. Θυμηθείτε. Κάποτε ήσασταν νέοι κι εσείς. Τώρα κυνηγάτε το χρήμα, νοιάζεστε μόνο για τη 'βιτρίνα', παχύνατε, καραφλιάσατε, ξεχάσατε. »
"Περιμέναμε να μας υποστηρίξετε. Περιμέναμε να ενδιαφερθείτε, να μας κάνετε μια φορά κι εσείς περήφανους. Μάταια. Ζείτε ψεύτικες ζωές, έχετε σκύψει το κεφάλι και περιμένετε τη μέρα που θα πεθάνετε. Δεν φαντάζεστε, δεν ερωτεύεστε, δεν δημιουργείτε! Μόνο πουλάτε κι αγοράζετε. Υλη παντού. Αγάπη πουθενά. Πού είναι οι γονείς; Πού είναι οι καλλιτέχνες; Γιατί δεν βγαίνουν έξω να μας προστατέψουν; μας σκοτώνουν. Βοηθήστε μας...».

Μπορείτε να κατεβάσετε το T-Shirt για να το τυπώσετε σε στάμπα από εδώ

Τα λόγια είναι περιττά

Ευχαριστούμε τον SensualMonk για την ιδέα του

Fable(lous)?

Απορώ με αυτή την Microsoft. Φαίνεται πως το έχει κάνει σύστημα. Πάντα ανακοινώνει δύο χρόνια πριν την κυκλοφορία ενός παιχνιδιού ή κονσόλας (βλέπε Halo 3, την κονσόλα XBOX 360). Φυσικά και αυτό έχει το αντίτιμό του. Μέχρι τώρα έχουν κυκλοφορήσει κορυφαία παιχνίδια όπως το Assassin's Creed και το Elder's Scrolls III, παιχνίδια έξυπνα, διαφορετικά από ό,τι έχουμε δει, με γραφικά που συναρπάζουν και gameplay που εθίζει. Έχουμε συναντήσει παιχνίδια που άφησαν εποχή από το 2004 (με την κυκλοφορία του ΧΒΟΧ 360) μέχρι και σήμερα, με το μέλλον μας επιφυλάσσει ακόμα πιο ενδιαφέροντες τίτλους. Μέσα στον Οκτώβριο λοιπόν, μετά από δύο χρόνια που η Microsoft το ανακοίνωσε, κυκλοφόρησε στα καταστήματα το Fable II.
Για όσους δεν γνωρίζουν:
Το Fable ήταν ένα παιχνίδι ρόλων που είχε σχεδιαστεί αποκλειστικά για την κονσόλα XBOX που την εποχή που κυκλοφόρησε ανέτρεψε την κοινοτοπία των παιχνιδιών περιπέτειας και περιήγησης με γραμμική πορεία. Στο παιχνίδι ο παίκτης είχε την δυνατότητα να αναλάβει αποστολές, να αγοράσει κατοικίες οι οποίες του παρέχουν ένα εισόδημα, να παντρευτεί, να κάνει σεξ με την γυναίκα του, να χρησιμοποιήσει γκριμάτσες και εκφράσεις και τέλος και σημαντικότερο να αποφασίσει ποιό δρόμο να ακολουθήσει. Τον καλό ή τον κακό. Ο ήρωας αποκτά φωτοστέφανο όταν είναι ανιδιοτελής, φροντίζει για το καλό της πόλης και των κατοίκων της και "φροντίζει" την γυναίκα του. Κέρατα αποκτά όταν το είδος των αποστολών που ολοκληρώνει εξυπηρετεί σε προσωπικό όφελος και κατά συνέπεια βλάπτει τους τους κατοίκους της Alvion. Με απλά λόγια, αν σκοτώσεις, κλέψεις, σκοτώσεις την γυναίκα σου, κάνεις έξωση από σπίτια, παντρευτείς την πλούσια και κακιά ο ήρωας αποκτά μία απόχρωση κόκκινη και βγάζει κέρατα (βλέπε Darth Maul). Αν βοηθάς, σκοτώνεις μόνο τους κακούς και δεν κερατώνεις την γυναίκα σου, αποκτά την όψη αλμπίνου και πάνω από το κεφάλι του αιωρείται ένα φωτεινό στεφάνι. Ο ήρωας γερνάει φυσικά και μέχρι να τερματιστεί το παιχνίδι γίνεται σχεδόν χούφταλο (αλλά με τρομερές δυνάμεις... λέμε τώρα). Το παιχνίδι ήταν επιτυχία. Και τώρα, μετά από περίπου έξι χρόνια η δεύτερη συνέχεια. Φαντάστηκα πως με τα σημερινά δεδομένα, τις τεχνολογικές αλλαγές, το πιο ώριμο κοινό πως το νέο Fable θα έσκιζε κυριολεκτικά. Έκανα λάθος. Το παιχνίδι είναι μία λίγο καλύτερη έκδοση από εκείνη που μας είχε συνεπάρει μερικά χρόνια πριν. Τα μόνα καινούρια χαρακτηριστικά που έχουν προστεθεί είναι:
1. Η δυνατότητα επιλογής θηλυκού ή αρσενικού ήρωα από την αρχή του παιχνιδιού
2. Σε περίπτωση που έχει μείνει ταπί ο ήρωας μπορεί να βγάλει εύκολα χρήματα με εργασία σε ξυλουργείο, ή σε μπυραρία, ή σε σιδηρουργείο.
3. Ο ήρωας έχει την δυνατότητα να παντρευτεί κάποιον/α ιδίου φίλου (αυτό πράγματι έχει πλάκα)
4. Υπάρχει ένας σχετικός πλουραλισμός σε γκριμάτσες και εκφράσεις που μπορεί ο ήρωας να πάρει.
5. Από την αρχή του παιχνιδιού ο ήρωας έχει μαζί του έναν σκύλο ο οποίος μπορεί να εκπαιδευτεί και να κυνηγά, να ψάχνει για θησαυρούς και θαμμένα αντικείμενα και να βοηθά στις μάχες.
6. Τα γραφικά ασφαλώς έχουν σχετικά καλυτερεύσει εφόσον το μηχάνημα που τα παράγει είναι πολύ δυνατότερο από τον πρόγονό του.
7. Το βασίλειο της Alvion είναι πράγματι εντυπωσιακά τεράστιο και προκαλεί τον παίκτη να το εξερευνήσει.
Στην ουσία το παιχνίδι δεν είναι ικανό να τραβήξει την προσοχή του κοινού. Δεν περιέχει καμία απολύτως καινοτομία, η πορεία του είναι γραμμική εφόσον οι πράξεις του ήρωα μπορούν μόνο να χαρακτηρίσουν τον ήρωα καλό ή κακό και τέλος τα γραφικά και ο γενικότερος σχεδιασμός αφήνουν τον ώριμο gamer παγερά αδιάφορο (αφορά όσους έχουν παίξει παιχνίδια όπως το Elder's Scrolls και Morrowind). Ευχόμαστε στο μέλλον η Microsoft να μας παρέχει πρωτοπόρους τίτλους και να κάνει περισσότερη έρευνα που αφορά το μέλλον των παιχνιδιών αντί να αναμασά τα ίδια και τα ίδια και να τα πουλάει με μικρές παραλλαγές.

Η κονσόλα κάνει το παιχνίδι ή το παιχνίδι την κονσόλα;

Κάθε παιχνιδομηχανή έχει την ιδιαιτερότητά της. Ο ιδιοκτήτης της συνήθως την αγοράζει λόγω των απαιτήσεων που έχει ανάλογα με τις τεχνολογικές τάσεις που κάνουν την εμφάνισή τους σαν ομανίτους (στα Κρητικά σημαίνει «μανιτάρια») κάθε 6 μήνες.
Ευτυχώς οι κονσόλες δεν ζουν μόνο 6 μήνες αλλά 5 χρόνια (λέμε τώρα). Όμως εμείς εδώ δεν θέλουμε να πούμε ποια είναι η καλύτερη παιχνιδομηχανή στην αγορά (φυσικά ξέρουμε όλοι ποια είναι :P)
Μερικές φορές δεν αγοράζουμε ένα μηχάνημα μόνο διότι έχει bluray ή έχει τρομερή κάρτα γραφικών ή επειδή ταιριάζει με τον καινούριο iMac.
Μερικές φορές αγοράζουμε ένα μηχάνημα μόνο και μόνο επειδή ένα παιχνίδι σχεδιάζεται αποκλειστικά γι αυτό και η μοναδικότητά του σε σχέση με πολλούς άλλους παράγοντες το κάνουν επίσημα «λόγος αγοράς κονσόλας».
Αναλυτικά:
PS3: Ο μόνος λόγος αγοράς αυτού του wanna-be καταπληκτικού μηχανήματος είναι το παιχνίδι Little Big Planet που αναμένεται σε λίγες εβδομάδες στα ράφια των καταστημάτων. Πρόκειται για ένα παιχνίδι σχεδιασμένο από την Sony για το Sony PlayStation 3 που προσομοιώνει έναν φανταστικό κόσμο σε σχέση με τους κανόνες της φυσικής. Ο παίκτης σχεδιάζει μία πίστα με χαρτόνια, κορδόνια, κονσερβοκούτια, Χριστουγεννιάτικα λαμπάκια (και ό,τι μπορεί να φανταστεί κανείς) σε όλα τα μεγέθη (η κλίμακα δεν παίζει ρόλο). Έπειτα, καλείται να τερματίσει την πίστα με έναν πάνινο ήρωα της επιλογής του (θυμάστε την σειρά διαφημίσεων της Opel);
Εκπληκτικά γραφικά, τέλεια προσομοίωση των αντικειμένων σε σχέση με το μέγεθός τους και το υλικό τους . Το καλύτερο παιχνίδι που είχε βγάλει ποτέ η Sony.
ΧΒΟΧ 360: Ωραία κονσόλα, άσπρη όμως χωρίς το Gears of War δεν αξίζει μία. Τώρα λοιπόν που κυκλοφορεί η δεύτερη συνέχεια του παιχνιδιού ετοιμαστείτε για τρελό “Splatter” καθώς το Epic Games έχε ανακοινώσει από πέρυσι τις τρομερές γραφικές αναβαθμίσεις που θα κάνουν και τον ποιο hard core gamer να μην μπορεί να κοιμηθεί . Ρεαλισμός (εχμ οκ δεν είναι και πολύ ρεαλιστικό να κυνηγάς εξωγήινους με το αλυσοπρίονο) στο έπακρο και φωτισμοί που θα μας αφήσουν με το στόμα να χάσκει (όχι το σκυλί «χάσκι», αν και στις δύο περιπτώσεις τρέχουν σάλια).
PSP: Όχι, δεν είναι το Lego Indiana Jones (το οποίο ήταν εκπληκτικό και στην έκδοση για PSP) ούτε το σουρεαλιστικό Echochrome. Δύο παιχνίδια είναι υπεύθυνα για την άμεση αγορά ενός PSP και παραδόξως είναι παραγωγές και σχεδιασμός Sony.
Το Loco Roco και το Pata Pon που είναι παρόμοιας αισθητικής παιχνίδια έχουν δύο ιδιαιτερότητες. Η πρώτη είναι πως κυκλοφορούν αποκλειστικά για την κονσόλα PSP και η δεύτερη είναι η διαφορετικότητά τους από ό,τι έχουμε δει μέχρι τώρα στον κόσμο του Gaming. Αναλυτικά, το Loco Roco έχει σαν ήρωα ένα κίτρινο πλάσμα χωρίς πόδια, ή χέρια παρά μόνο μία κεραία (η οποία παίζει ρόλο ντεκόρ) και ένα παχουλό σώμα. Όμως μπορεί να κυλάει προς μία κατεύθυνση. Με τα κουμπιά L και R καλείστε να γείρετε τον κόσμο στον οποίο βρίσκεται δεξιά ή αριστερά για να κυλήσει το μικρό χοντρό κίτρινο ον. Όσα περισσότερα λουλούδια φάει τόσο πιο χοντρό γίνεται. Επειδή όμως μετά από ένα σημείο και έπειτα γίνεται θεόχοντρο και καλείται να περάσει μέσα από κάποιες μικρές τρύπες, μπορεί να διασπαστεί σε μικρότερα κίτρινα όντα με κεραία - ντεκόρ. Αφού περάσουν τα κίτρινα όντα το εμπόδιο μπορούν να επανενωθούν.
Το Pata Pon είναι παρόμοιας φιλοσοφίας. Ο παίχτης είναι ο θεός μερικών όντων κυκλικού σχήματος και τα όντα αυτά για να μπορέσουν να επιζήσουν, δηλαδή να κυνηγήσουν, να σκοτώσουν τους εχθρούς από τους οποίους απειλούνται, ζητούν από τον θεό τους (εμάς δηλαδή) να τους δώσει τον μαγικό μουσικό ρυθμό της επιβίωσής τους. Τα κουμπιά του PSP, δηλαδή ο κύκλος, το τετράγωνο, το χι και το τρίγωνο αντιστοιχούν σε μία δισύλλαβη μελωδία. Εμείς, ο θεός που αγαπάει αυτά τα στρογγυλά πλάσματα, πρέπει να ακολουθήσουμε τον ρυθμό σε συνδυασμό με το μουσικό κομμάτι που αντιστοιχεί σε διάφορες δράσεις, όπως την επίθεση, την άμυνα, το βάδισμα και άλλα.
Και τα δύο παιχνίδια είναι άξια πέρα των προσδοκιών ενός παίχτη PSP όχι μόνο για την αισθητική τους αλλά για την ευφυΐα που αφορά τον τρόπο παιχνιδιού. Μόνο η Sony μπορεί να σχεδιάσει τέτοιες καινοτομίες στα παιχνίδια της!
Wii: Εδώ έχουμε πρόβλημα διότι το Wii από μόνο του είναι το εν δυνάμει μηχάνημα για ακόμα καλύτερα παιχνίδια. Με το Wii Fit το gaming θα αλλάξει διάσταση. Διάολε μέχρι και ποδόσφαιρο θα μπορούμε να παίξουμε κυριολεκτικά. Όμως πέρα από τους προσωπικούς εκθιασμούς που εκφράζω κατά καιρούς γι αυτή την μικρή και προσιτή κονσόλα και πέρα από το γεγονός ότι ακόμα και ο Tony Stark έχει μία τέτοια στο εργαστήριό του (όταν βαριέται να παίζει τον IronMan παίζει Star Wars Force Unleashed) τα παιχνίδια που προσθέτουν την ανάγκη αγοράς της είναι δύο. Το Okami της Capcom το οποίο είχε κυκλοφορήσει πριν από λίγα χρόνια για την αντίκα PS2 πραγματικά αξίζει υποκλίσεις. Η αισθητική του, η πλοκή του και το σενάριό του μαζί με την χρήση του «ουράνιου πινέλου» μαγεύει για πολλές ώρες, εφόσον το παιχνίδι είναι τεράστιο! Το δεύτερο παιχνίδι (οκ είναι εντελώς υποκειμενική η άποψη εφόσον είμαι Star Wars freak) είναι το Star Wars Clone Wars. Όταν κυκλοφόρησε το Wii δεν σκεφθήκατε ποτέ την δυνατότητα να κρατήσετε στα χέρια σας το Wii Remote και να το κουνάτε πέρα δώθε σαν να είναι φωτόσπαθο; Ε, τώρα με αυτό το παιχνίδι (και το Star Wars: The Force Unleashed) αυτό το όνειρο έγινε πραγματικότητα. (θυμάμαι πως μικρή είχα έναν πράσινο φωσφοριζέ χάρακα και το κουνούσα πέρα δώθε στο σπίτι φαντάζοντας πως κρατάω φωτόσπαθο – έκανα που και που ζημιές και η μητέρα μου μετά με κυνηγούσε με τον αγαπημένο μου χάρακα). Η υπέρτατη ευτυχία είναι όταν κουνάτε το φωτόσπαθο βγαίνει και ο αντίστοιχος ήχος από το ηχείο του Wii Remote. Τα συγκεκριμένα παιχνίδια όμως πέρα από όλα αυτά τα μαγικά πράγματα έχουν την δυνατότητα να προσομοιώνουν την κίνησή σας και να την μεταφράζουν στην οθόνη της τηλεόρασής σας. Πιστέψτε με, είναι πολύ κουραστικό να είσαι Jedi. Μετά από 40 λεπτά είσαστε έτοιμοι για ύπνο.
Αυτά είναι τα παιχνίδια και αυτές οι κονσόλες. Διαλιέχτε και πάρτε ανάλογα με το γούστο σας, την τσέπη σας (μερικοί δεν λογαριάζουν την τσέπη τους) και τις προτιμήσεις σας.
(Νομίζω μετά από αυτό το άρθρο καταλάβαμε όλοι ποια εννοώ την καλύτερη παιχνιδομηχανή μέχρι τώρα).

Το Console Gamez ανανεώνεται!

Μετά από τόσα χρόνια που βρίσκεται στον αέρα αυτός ο τόπος, χρειαζόταν μία ανανέωση στην αισθητική του και στον σχεδιασμό του. Με μεγάλη δυσκολία κατάφερνα τον τελευταίο καιρό να ανανεώσω το περιεχόμενο εφόσον οι σελίδες όλες είναι στατικές. Οι προγραμματιστικές μου γνώσεις είναι περιορισμένες και όλες οι ανανεώσεις των σελίδων γίνονταν "με το χέρι".
Για την ώρα έχει ξεκινήσει το σχεδιασμός των ιστοσελίδων με νέο design και νέα προοπτική που αφορά περισσότερες παροχές σε δωρεάν desktop και console wallpapers. Τα "Νέα" του Console Gamez θα μας τα παρέχουν και άλλοι συνεργάτες που θα εργαστούν αφιλοκερδώς γι αυτόν τον τόπο με βασικό γνώμονα, την αγάπη τους για τα παιχνίδια. Ευχαριστούμε θερμά όλους όσους επισκέπτονται τον τόπο μας και υποσχόμαστε καλύτερο περιεχόμενο και συχνότερες ανανεώσεις.

Φιλικά Cyberella

Υ.Γ.: Πατήστε την εικόνα και δείτε ένα sneak peek.

Καθαριότητα είναι μισή αρχοντιά

Μετά από προσωπική εμπειρία, διαπίστωσα πως δεν είναι τόσο δύσκολο να πλένεις τα πιάτα, ή να σκουπίζεις τον πάτωμα του σπιτιού σου, όσο να ξεσκονίζεις τις κονσόλες σου.
Δύσκολη πίστα το καθάρισμα, όσο δύσκολο είναι να τερματίσεις το Star Wars The Force Unleashed. Όμως δεν είναι και ακατόρθωτο!
Σας παρουσιάζουμε αναλυτικά τον τρόπο καθαρισμού και την δυσκολία που διαπιστώσαμε σε μερικές κονσόλες.
Wii: Πράγματι, αυτή η κονσόλα είναι πολύ εύκολο να την καθαρίσεις. Με ένα στεγνό πανάκι (αφού πρώτα κλείσετε την κονσόλα και την βγάλετε από την πρίζα, ώστε να μην δημιουργηθεί στατικός ηλεκτρισμός και βραχυκυκλώσει το σύστημα) φεύγει πολύ εύκολα η σκόνη. Επειδή είναι άσπρο το χρώμα της κονσόλας απαιτείται συχνό ξεσκόνισμα. Το ξεσκονόπανο Swifer είναι ό,τι πρέπει γι αυτή τη δουλειά μιας διότι η επιφάνεια του Wii είναι γυαλιστερή και όχι ματ.
XBOX: Αμάαααν. Εκεί τα βρήκα πολύ σκούρα! Λόγω των γραμμών που προεξέχουν δεξιά κι αριστερά, το οποιοδήποτε ξεσκονόπανο δεν θα κάνει δουλειά. Προμηθευτείτε μπατονέττες και ένα καθαριστικό οθόνης (όχι το ακριβό, αυτό που κάνει 5 ευρώ). Βρέξτε ελαφρά την μπατονέττα με το καθαριστικό και περάστε την μέσα από την εσωχές. Υπομονή και θα καθαρίσει η "αντίκα" σας. Το ίδιο ισχύει και για την επιφάνεια που σχηματίζεται το λογότυπο "Χ".
ΧΒΟΧ 360: Εδώ, το Swifer μπορεί να κάνει δουλειά. Αν όμως έχετε καιρό να την καθαρίσετε την κονσόλα σας, τότε πολύ προσεχτικά (αφού την βγάλετε από την πρίζα και τα λοιπά) θα πάρετε ένα βετέξ πολύ ελαφρά βρεμένο με ελάχιστο σαπούνι και θα καθαρίσετε τις επιφάνειες της κονσόλας σας με κυκλικές κινήσεις. Μετά με ένα στεγνό πανί επαναλάβετε τις κινήσεις και voila! Η κονσόλα σας θα είναι πιο καθαρή και από την μέρα που την αγοράσατε. Όλη αυτή η διαδικασία γίνεται διότι η κονσόλα είναι κατασκευασμένη από ματ άσπρο πλαστικό με συνέπεια να τραβάει σκόνη και να αλλάζει το χρώμα της σε γκρι ανοιχτό. Πφού!
PS2: Κι εδώ τα βρήκαμε σκούρα. Οι θέσεις που βρίσκεται ο ανεμιστήρας, το memory stick και η εταζέρα του DVD-ROM είναι οι πιο δύσκολες επιφάνειες στον καθαρισμό τους. Πάλι εδώ παίζει το γνωστό σχήμα "μπατονέττα". Οπλιστείτε με υπομονή και θα δείτε στο τέλος πως θα είσαστε πολύ περήφανοι. Η υπόλοιπη κονσόλα καθαρίζεται με ένα ξεσκονόπανο, ή αν είναι πολύ βρώμικη (δηλαδή αν έχει πιάσει κομματάκι μπίχλα) τότε με το φθηνό καθαριστικό οθόνης και ένα στεγνό πανάκι οθόνης (μαλακό) μπορεί να καθαρίσει τις λείες επιφάνειες.
PSP: Πράγματι, αυτή η κονσόλα θέλει συνέχεια καθάρισμα. Ο λόγος είναι πως το "βινίλ" πλαστικό της καθώς και η οθόνη της γεμίζει με το παραμικρό δαχτυλιές. Με ένα βελούδινο πανάκι, όπως αυτά που καθαρίζουν τα γυαλιά οράσεως, καθαρίζεται πολύ εύκολα.
PS3: Καλύτερα να μην αγγίζετε πολύ συχνά το μηχάνημα διότι γεμίζει τόσο εύκολα δαχτυλιές που η ομάδα CSI θα έκανε πάρτι μόλις την αντικρίσει. Αν δεν την αγγίζετε συχνά, τότε με ένα πανάκι που δεν δημιουργεί στατικό ηλεκτρισμό και μαζεύει την σκόνη αντί να την πασαλείβει γίνεται δουλειά. Αν όμως έχει γεμίσει δαχτυλιές τότε πάλι παίρνετε το ωραίο βελουτέ πανάκι με καθαριστικό οθόνης και απαλά καθαρίζετε. Υπομονή και το PS3 σας θα γυαλίζει τόσο όσο τα καινούρια λουστρίνια του Ferragamo.
Η καθαριότητα είναι η μισή αρχοντιά, όμως όσον αφορά τις κονσόλες σας ο καθαρισμός τους είναι απαραίτητος εφόσον εξαρτάται από αυτόν απόλυτα η βιωσιμότητά τους. Η σκόνη και ακόμα χειρότερα η σκόνη που έχει στερεοποιηθεί θέλει άμεσα καθαρισμό αλλιώς τα μηχανήματά σας θα τα κλαίτε.
Και μην ξεχνάτε: Καθαρή κονσόλα, δαχτυλιές δεν φοβάται!

Και κλάαααααμα η κυρία!

Πριν από κάποια χρόνια κορόιδευα εκείνους που συγκινούνται όταν βλέπουν μελό ταινίες. Θυμάμαι χαρακτηριστικά πως είχα πάει σινεμά με τις φιλενάδες μου στην ταινία «Ξυπνήματα» (Awakenings). Η μία φιλενάδα από την μέση της ταινίας είχε πλαντάξει στο κλάμα. Δεν μπορώ να πω, η ταινία ήταν άκρως συγκινητική και πράγματι μπορούσε να προκαλέσει μεγάλες απώλειες δακρύων όμως με ξένισε το πόσο πια έχει «αγγίξει» την φίλη μου. Παρόλα αυτά αν και όταν παρακολουθώ ένα έργο γίνομαι ένα με αυτό (όπως και στα βιβλία) δεν έχυσα δάκρυ.
Μετά από κάποια χρόνια είχα πάει με το τότε je t’aime για να δω το Artificial Intelligence. Αν και είμαι μεγάλος fan του Steven Spielberg η ταινία δεν με άγγιξε τόσο όσο το αγόρι μου που είχε πλαντάξει στο κλάμα σκουπίζοντας την μύτη του με τις χαρτοπετσέτες των Village Cinemas. Θεώρησα Ήταν αστείο το να συγκινηθώ για την εκπλήρωση της επιθυμίας ενός ρομπότ από την νεράιδα του παραμυθιού Πινόκιο (αυτό δεν ακούγεται και πολύ σουρεαλιστικό, ακούγεται σαν ανέκδοτο που το έχει βγάλει τρόφιμος ψυχιατρείου). Εν πάση περιπτώσει, δεν υπήρχε ταινία που να με κάνει έστω να βουρκώσω. Όλα όμως άλλαξαν όταν είδα την ταινία Braveheart.
Πήγα πάλι σινεμά (δεν θυμάμαι με ποιόν) και συγκλονίστηκα με τον κύριο Mel Gibson. Δεν δάκρυσα, όοοοοοχι! Όμως συγκλονίστηκα. Έτσι, ένα βράδυ, κάποιο κανάλι αποφάσισε να δείξει την ταινία. Και τότε συνέβη! Κλάμα, ασταμάτητο, με λυγμούς, τα χαρτομάντιλα πήραν την θέση του χαρτιού τουαλέτας. Non stop. Κλάμα όταν του σκοτώνουν την γυναίκα που έχει παντρευτεί κρυφά, κλάμα όταν εμψυχώνει τους συμπατριώτες του, κλάμα όταν τον φυλακίζουν, κλάμα όταν τον βασανίζουν, κλάμα κλύσμα τέλος πάντων.
Ασφαλώς, όταν τελείωσε η ταινία τελείωσε και το κλάμα, εφόσον το μυαλό φεύγει από τον κόσμο που σου περιγράφει η ταινία και σε απασχολεί αμέσως το τι θα μαγειρέψεις αύριο, τι ώρα να βάλεις ξυπνητήρι και διάφορες άλλες πεζές δραστηριότητες που δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με τον ηρωικό William Wallace.
Έκτοτε, έκλαιγα σε διάφορες άσχετες ταινίες όπως ο Harry Potter (εκεί έριχνα και ένα προκαταρκτικό κλάμα διαβάζοντας τα βιβλία), ο Βασιλιάς των Λιονταριών (σε δεύτερη προβολή, διότι η πρώτη με είχε αφήσει παγερά ασυγκίνητη), το Moulin Rouse (απερίγραπτο κλάμα στο τέλος, τα δάκρυα έτρεχαν όπως η βροχή στο ελενίτ), Ο Τίγρης και ο Δράκος και το Κίνγκ Κόνγκ (γιατί να σκοτώσουν τον καημένο τον Κίνγκ Κόνγκ). Όλες εκείνες τις φορές, ένιωθα τόση ντροπή (όταν δεν την έβλεπα μόνη) που προσπαθούσα να κάνω διάφορες πατέντες να μαζέψω τα επίμονα ζουμιά καθώς είχα αναγάγει σε επιστήμη στο να το παίζω άνετη στην περίπτωση που έπεφτε κανένα βλέμμα πάνω μου.
Ασφαλώς οι ταινίες: Τα Πάθη του Χριστού, Ο Επίμονος Κηπουρός, Το Σκοτεινό Ποτάμι και Οι Αδιάφθοροι είναι εγγύηση δακρύων. Όμως υπήρξαν και ταινίες που ενώ μου άρεσαν, θέλω να πω πως αντιλήφθηκα κατά κάποιο τρόπο τι θέλει να πει ο ποιητής, δεν μου προκάλεσαν αυτή τον χείμαρρο δακρύων και μύξων. Το Ρέκβιεμ για ένα Όνειρο, Τα 21 Γραμμάρια και το Crash κατάφεραν μόνο να με ψυχοπλακώσουν.
Προσπαθώντας να καταλάβω γιατί το Braveheart μου προκάλεσε μία συναισθηματική στροφή στην 7η τέχνη 160 μοιρών κατάφερα να καταλήξω στους εξής πιθανούς παράγοντες.
1. Όταν είμαι συναισθηματικά φορτισμένη, η ταινία με επηρεάζει σε σημείο που γίνομαι αλοιφή για τον ήλιο από το κλάμα (πράγματι όταν είδα τον Mel Gibson είχα μόλις χωρίσει από έναν γκόμενο, όχι αυτόν που ανάφερα, άλλον).
2. Οι ταινίες και οι Χολιγουντιανοί παραγωγοί έχουν καλυτερέψει.
3. Έχω αρχίσει να γερνάω.