Και κλάαααααμα η κυρία!

Πριν από κάποια χρόνια κορόιδευα εκείνους που συγκινούνται όταν βλέπουν μελό ταινίες. Θυμάμαι χαρακτηριστικά πως είχα πάει σινεμά με τις φιλενάδες μου στην ταινία «Ξυπνήματα» (Awakenings). Η μία φιλενάδα από την μέση της ταινίας είχε πλαντάξει στο κλάμα. Δεν μπορώ να πω, η ταινία ήταν άκρως συγκινητική και πράγματι μπορούσε να προκαλέσει μεγάλες απώλειες δακρύων όμως με ξένισε το πόσο πια έχει «αγγίξει» την φίλη μου. Παρόλα αυτά αν και όταν παρακολουθώ ένα έργο γίνομαι ένα με αυτό (όπως και στα βιβλία) δεν έχυσα δάκρυ.
Μετά από κάποια χρόνια είχα πάει με το τότε je t’aime για να δω το Artificial Intelligence. Αν και είμαι μεγάλος fan του Steven Spielberg η ταινία δεν με άγγιξε τόσο όσο το αγόρι μου που είχε πλαντάξει στο κλάμα σκουπίζοντας την μύτη του με τις χαρτοπετσέτες των Village Cinemas. Θεώρησα Ήταν αστείο το να συγκινηθώ για την εκπλήρωση της επιθυμίας ενός ρομπότ από την νεράιδα του παραμυθιού Πινόκιο (αυτό δεν ακούγεται και πολύ σουρεαλιστικό, ακούγεται σαν ανέκδοτο που το έχει βγάλει τρόφιμος ψυχιατρείου). Εν πάση περιπτώσει, δεν υπήρχε ταινία που να με κάνει έστω να βουρκώσω. Όλα όμως άλλαξαν όταν είδα την ταινία Braveheart.
Πήγα πάλι σινεμά (δεν θυμάμαι με ποιόν) και συγκλονίστηκα με τον κύριο Mel Gibson. Δεν δάκρυσα, όοοοοοχι! Όμως συγκλονίστηκα. Έτσι, ένα βράδυ, κάποιο κανάλι αποφάσισε να δείξει την ταινία. Και τότε συνέβη! Κλάμα, ασταμάτητο, με λυγμούς, τα χαρτομάντιλα πήραν την θέση του χαρτιού τουαλέτας. Non stop. Κλάμα όταν του σκοτώνουν την γυναίκα που έχει παντρευτεί κρυφά, κλάμα όταν εμψυχώνει τους συμπατριώτες του, κλάμα όταν τον φυλακίζουν, κλάμα όταν τον βασανίζουν, κλάμα κλύσμα τέλος πάντων.
Ασφαλώς, όταν τελείωσε η ταινία τελείωσε και το κλάμα, εφόσον το μυαλό φεύγει από τον κόσμο που σου περιγράφει η ταινία και σε απασχολεί αμέσως το τι θα μαγειρέψεις αύριο, τι ώρα να βάλεις ξυπνητήρι και διάφορες άλλες πεζές δραστηριότητες που δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με τον ηρωικό William Wallace.
Έκτοτε, έκλαιγα σε διάφορες άσχετες ταινίες όπως ο Harry Potter (εκεί έριχνα και ένα προκαταρκτικό κλάμα διαβάζοντας τα βιβλία), ο Βασιλιάς των Λιονταριών (σε δεύτερη προβολή, διότι η πρώτη με είχε αφήσει παγερά ασυγκίνητη), το Moulin Rouse (απερίγραπτο κλάμα στο τέλος, τα δάκρυα έτρεχαν όπως η βροχή στο ελενίτ), Ο Τίγρης και ο Δράκος και το Κίνγκ Κόνγκ (γιατί να σκοτώσουν τον καημένο τον Κίνγκ Κόνγκ). Όλες εκείνες τις φορές, ένιωθα τόση ντροπή (όταν δεν την έβλεπα μόνη) που προσπαθούσα να κάνω διάφορες πατέντες να μαζέψω τα επίμονα ζουμιά καθώς είχα αναγάγει σε επιστήμη στο να το παίζω άνετη στην περίπτωση που έπεφτε κανένα βλέμμα πάνω μου.
Ασφαλώς οι ταινίες: Τα Πάθη του Χριστού, Ο Επίμονος Κηπουρός, Το Σκοτεινό Ποτάμι και Οι Αδιάφθοροι είναι εγγύηση δακρύων. Όμως υπήρξαν και ταινίες που ενώ μου άρεσαν, θέλω να πω πως αντιλήφθηκα κατά κάποιο τρόπο τι θέλει να πει ο ποιητής, δεν μου προκάλεσαν αυτή τον χείμαρρο δακρύων και μύξων. Το Ρέκβιεμ για ένα Όνειρο, Τα 21 Γραμμάρια και το Crash κατάφεραν μόνο να με ψυχοπλακώσουν.
Προσπαθώντας να καταλάβω γιατί το Braveheart μου προκάλεσε μία συναισθηματική στροφή στην 7η τέχνη 160 μοιρών κατάφερα να καταλήξω στους εξής πιθανούς παράγοντες.
1. Όταν είμαι συναισθηματικά φορτισμένη, η ταινία με επηρεάζει σε σημείο που γίνομαι αλοιφή για τον ήλιο από το κλάμα (πράγματι όταν είδα τον Mel Gibson είχα μόλις χωρίσει από έναν γκόμενο, όχι αυτόν που ανάφερα, άλλον).
2. Οι ταινίες και οι Χολιγουντιανοί παραγωγοί έχουν καλυτερέψει.
3. Έχω αρχίσει να γερνάω.