Θυμάμαι με συγκίνηση τις ιστορίες του πατέρα μου και των φίλων του που μου έλεγαν όταν ήμουν παιδάκι για τα χρόνια της δικτατορίας για την ημέρα εκείνη που έπεσε η πόρτα.Μου περιέγραφαν με λεπτομέρειες τις σκηνές, τα συναισθήματα εκείνης της νύχτας στις 17 Νοεμβρίου του 1973.
Ο πατριός μου έτρεχε με ένα 2CV και μετέφερε χτυπημένους από ελεύθερους σκοπευτές, που έριχναν από τις ταράτσες στο ψαχνό, σε υπόγεια παράνομα ιατρεία. Ο φίλος μας ο Τάσος είδε το τανκ να μπαίνει και να συνθλίβει μέταλλα και ανθρώπους. Μου περιέγραψε τα συναισθήματά του λέγοντας μόνο πως ήταν η χειρότερη στιγμή της ζωής μου.
Δεν ήταν μόνο αυτή η μέρα που μετράει για να θυμόμαστε τα αγόρια και τα κορίτσια που θυσιάστηκαν για να έχουμε εμείς δημοκρατία. Ήταν εκείνη η εποχή που απαγορευόταν η τροφή του νου, η ελεύθερη σκέψη.
Και αν νομίσατε πως τώρα είμαστε ευγνώμονες για όλους τους φοιτητές (διότι οι φοιτητές και οι οικοδόμοι πάλεψαν για να ρίξουν την δικτατορία και όχι ο μέσος υπάλληλος), κάνετε λάθος. Διότι ούτε ψωμί έχουμε, ούτε δωρεάν παιδεία, ούτε ελευθερία.
Όταν έχουμε γεμίσει συμβασιούχους και ανέργους, όταν υψηλόμισθος είναι εκείνος που παίρνει 800 ευρώ με προϋπηρεσία 10 χρόνων, δύο πτυχία και δύο μεταπτυχιακά, όταν η κυβέρνηση προσπαθεί να μας ξεζουμίσει αυξάνοντας τον φορολογικό συντελεστή και μας βγάζει στην σύνταξη στα 65… που ακριβώς είναι το ψωμί;
Όταν οι φοιτητές βγαίνουν στους δρόμους μαζί με καθηγητές και φωνάζουν πως θέλουν δωρεάν παιδεία, όταν οι ιδιωτικές σχολές και τα ιδιωτικά πανεπιστήμια που παρέχουν αμφιβόλου ποιότητας εκπαίδευσης και ο κόσμος πιστεύει στο κύρος τους μόνο και μόνο από το μακρύ και βαρύγδουπο όνομά τους, όταν ο Μετσόβιο Πολυτεχνείο κατατασσόταν στην λίστα από τα 10 καλύτερα πανεπιστήμια στον κόσμο και τώρα βρίσκεται στο νούμερο 200 κάτι… που ακριβώς είναι η παιδεία;
Όταν μας παρακολουθούνε κάμερες στον δρόμο, στο πεζοδρόμιο (τις οποίες αγνοούμε επιδεικτικά), όταν μας προσφέρουν «τροφή» για ηλιθίους στα κανάλια (για να κρατείται ένα επίπεδο τέτοιο χωρίς να αμφισβητούμε και να μην περνάμε από «φίλτρα» κανέναν και τίποτα), στις εφημερίδες, στα περιοδικά, όταν μας κάνουν πλύση εγκεφάλου με διαφημίσεις δανείων (για να αγοράσουμε ένα κινητό ή ένα bluray dvd) και ξέρουμε ότι ο κόσμος πεινάει κάπου αλλού (μπορεί και να είναι ο γείτονάς μας)… που ακριβώς παιδιά είναι η ελευθερία;
Ας μην λέμε πως έχουμε δημοκρατία μόνο και μόνο διότι ψηφίζουμε την κυβέρνησή μας. Διότι κάθε άλλο από δημοκρατία έχουμε. Έχουμε κοινωνική δικτατορία, που οι ιδέες αν δεν έχουν ρόλο κέρδους δεν έχουν θέση εδώ, είναι απλώς «γραφικές».
Ας κινητοποιηθούμε τώρα, διότι για να αποκτήσουμε «ψωμί, παιδεία και ελευθερία» πρέπει να πασχίσουμε πολύ ακόμα και τώρα, 34 χρόνια μετά και να μην καθόμαστε στους καναπέδες παρακολουθώντας τις Molotov που προσγειώνονται στα πόδια της αστυνομίας. Ας μην «γλύφουμε» το κατεστημένο και τους εργοδότες διότι αυτό θα μας καταπιέσει κι άλλο και όχι μόνο εμάς, αλλά και τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας. Ας μην θεωρούμε φυσιολογικό πως για να διαπρέψουμε πρέπει να αερολογούμε, να γλύφουμε και να πατάμε στις πλάτες των άλλων… Ουφ είναι τόσα πολλά που θα μου πάρει μήνες να τα γράψω… όμως ας μην ξεχνάμε θυμόμαστε αυτή την ημέρα μόνο και μόνο επειδή κάτι καλόπαιδα καίνε σημαίες και κτήρια.
Ας θυμόμαστε αυτή την ημέρα για να αναστατωνόμαστε και να θυμώνουμε και εν πάση περιπτώσει να μας δώσει κίνητρο να αποκτήσουμε εμείς και οι γενιές που θα μας κληρονομήσουν το ψωμί, την παιδεία και την ελευθερία.
Είναι πράγμαι έτσι όπως τα λες!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίμαι απ' αυτούς που τάζησαν από πολύ κοντά.
Άρα να νιώθουμε κάπως πιο ήσυχοι μιας και σεις (η νεώτερη γενιά) πήρατε ή παίρνετε τη σκυτάλη.
Αγαπητέ ανώνυμε, δυστυχώς η «δημοκρατία» που μας αφήσατε δεν είναι και πολύ δημοκρατική. Δημοκρατία δεν είναι οι 3.000.000 έλληνες από τους 10.000.000 να βγάζουν κυβέρνηση. Δημοκρατία δεν είναι να γράφει η κυβέρνηση στα παλιά της υποδήματα την Αρχή Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων και να κάνει βάζει τις κάμερες σε λειτουργία στις πορείες. Δημοκρατία δεν είναι όταν η κυβέρνηση με εντυπωσιακή αδιαλλαξία να θέλει να αλλάξει το άρθρο 16 όταν κανείς από τους πραγματικούς ενδιαφερόμενους (τα παιδιά μας, εμείς) δεν το επιθυμεί. Αυτό όπως και άλλα πολλά, μα πάρα πολλά δεν είναι δημοκρατία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυνεπώς, η γενιά σας βοήθησε την δική μας γενιά ελάχιστα αν κρίνουμε από το αποτέλεσμα. Τί μπορεί να πει η δική μας γενιά όταν πλέον δεν έχουμε μοντέλα να ακολουθήσουμε. Εδώ η «φωνή του Πολυτεχνείου» πουλήθηκε για χάρη του σοσιαλιστο-καπισταλιστικού κόμματος που μας κάνει πλύση εγκεφάλου λέγοντας πως είναι αριστερό κόμμα (αν δεν καταλάβαμε εννοούμε το ΠΑΣΟΚ). Πού είναι τα μοντέλα που θα μας δώσουν σπρώξιμο για να αγωνιστούμε; Να σου πω που είναι… στα ωραία τους πολιτικά γραφεία, αυτοί οι ίδιοι που φωνάζανε «ψωμί, παιδεία, ελευθερία» τώρα οι ίδιοι και τα εγγόνια τους λένε για την αλλαγή του άρθρου 16.
Ωραία, δεν λέω, αγωνιστήκατε για το μέλλον σας και το δικό μας (των παιδιών σας) αλλά το «μετά την καταστροφή» το σκεφτήκατε;