Εντελώς υποκειμενικά οι ταινίες του τέλους του 2007 και των αρχών του 2008

Λοιπόν, μερικές φορές κλαίω τα λεφτά που δίνω για να δω μία ταινία (σκεπτόμενη: “Καλύτερα θα ήταν αν την κατέβαζα, τουλάχιστον θα μπορούσα να πατήσω παύση και να πάω για κατούρημα”) στον κινηματογράφο και κάποιες άλλες φορές βγαίνω από την αίθουσα με την αίσθηση του εντυπωσιασμού και προβληματισμού. Το τελευταίο συμβαίνει όλο και σπανιότερα.
Έτσι λοιπόν, μετά από παρότρυνση του Αρκούδου, θα σας ενημερώσω σε εντελώς υποκειμενικό τόνο για τις τελευταίες κυκλοφορίες των ταινιών στις κινηματογραφικές αίθουσες (μιας και έκλαψα πολλές φορές τα λεφτά μου).

I am Legend
Οι διθυραμβικές κριτικές γι αυτή την ταινία ξεφύτρωναν ως σαν μανιτάρια σε όλα τα περιοδικά και τους δικτυακούς τόπους. Είπαν πως έκοψε κάτι εκατομμύρια (δεν θυμάμαι τώρα πόσα) στην Αμερική και πως σπάει τα ρεκόρ των ρεκόρ (ω ρεκόρ). Τώρα, όταν ακούω πως στην Αμερική μία ταινία πάει καλά, αμέσως αντιλαμβάνομαι (σαν λαγωνικό) πως η ταινία θα είναι μάπα. Από την άλλη δεχόμουν πυρά από τον σύζυγο που ήθελε σφόδρα να την δει διότι τον «άγγιξε» το τρέιλερ. Την είδαμε. Όντως η ταινία ήταν μάπα. Στην μέση έκανε μία τρομερή κοιλιά (εκεί λιγάκι τον πήρα), και στο τέλος θριάμβευσε το καλό (όπως γίνεται πάντα στις «καλές» αμερικάνικες ταινίες) δυστυχώς χωρίς σημαίες και ατάκες τύπου “God Bless America” (διότι αυτές οι ατάκες, με νότια προφορά, θα έβγαζαν γέλιο).
Βασικά δεν γουστάρω τις ταινίες που θέλουν να σε τρομάξουν με τα απότομα στιγμιότυπα ενός ζόμπι ή με τις απότομα ηχητικά εφέ. Δεν τρομάζεις έτσι. Με το “Μωρό της Rosemary” τρομάζεις, με τον “Εξορκιστή” τρομάζεις, με την “Λάμψη” τρομάζεις αλλά με το I am Legend, κοιμάσαι.
Περιληπτικά: Το I am Legend είναι ένα πράγμα μεταξύ Independence Day (χωρίς τα χιουμοριστικά στιγμιότυπα, όσα κι αν είναι αυτά) και Resident Evil (που σαν παιχνίδι σκίζει αλλά σαν ταινία προτιμάς να δεις Τα Ζόμπι δεν είναι Χορτοφάγα).
Μην το δείτε σινεμά. Αν σας πιάνει πρεμούρα, κατεβάστε το από κάπου.


Charlie Wilson’s War
Άκουσα από φίλους φίλων πως αυτή ίσως και να είναι η καλύτερη ταινία όλων των εποχών. Όταν την είδα κατάλαβα ένα πράγμα: πως αυτοί οι φίλοι των φίλων προφανώς δεν είχαν δει ποτέ τους, τους Αδιάφθορους ή το J.F.K. ή τον Νονό για να λένε πως είναι η καλύτερη ταινία μπλα μπλα μπλα…
Δεν είχα ιδέα για το τι πήγαινα να δω όμως ήξερα πως πρόκειται για πολιτικό θρίλερ ή τέλος πάντων κάτι τέτοιο. Δεν περίμενα να πληρώσω (ξανά) για να δω μία ταινία που υμνούν την Αμερική για την οικονομική της συνεισφορά στον πόλεμο Ρωσίας – Αφγανιστάν το 1980. Μιλάμε για ΤΗΝ προπαγάνδα. Είναι περιττό να αναφέρω πως ο Tom Hanks και η Julia Roberts ήταν καταπληκτικοί στον ρόλο τους αλλά τι να τις κάνεις τις ερμηνείες όταν η ταινία είχε τέτοια θεματολογία;
Και πάλι μην ξοδέψετε τα ωραία σας λεφτάκια και την δείτε, κατεβάστε την.



Beowulf
Ok, η πρώτη RealD ταινία που ήρθε στους ελληνικούς κινηματογράφους ήταν κατασκευασμένη εξολοκλήρου γι αυτή την τρισδιάστατη τεχνολογία. Το σενάριο μπορεί να μην έλεγε και πολλά όμως η αίσθηση πως το κοντάρι του τυπάκου ήταν έτοιμο να σου μπει στο μάτι ήταν μοναδική. Λόγω της RealD τεχνολογίας, δεν φαίνονταν καθαρά οι λεπτομέρειες όμως όσο μπορούσες να διακρίνεις καταλάβαινες πως οι άνθρωποι που σχεδίασαν να ρένταραν αυτά τα αριστουργήματα ήταν τύπου “οι Θεοί του 3D”. Ήταν άκρως εντυπωσιακό όταν παρακολουθείς τον Beowulf να ξεκοιλιάζει ένα μονόφθαλμο τέρας και τα αίματα να κινδυνεύουν να πέσουν πάνω σου και στον διπλανό σου και στον παραδιπλανό σου και στον παρά - παραδιπλανό σου (νομίζω πως βλέπω πολύ Μπομπ Σφουγγαράκη). Βέβαια υπήρχαν και κάποιες στιγμές που σε έπιανε ύπνος (μόνο αν ήσουν γένους θηλυκού) καθώς και κάποιες στιγμές που σου ερχόταν να ξεκαρδιστείς στα γέλια (ειδικά όταν βλέπεις την "modified - enhanced" Angelina Jolie να είναι γυμνή και να περπατάει με “embedded” τακούνι προς τον αποχαυνωμένο Beowulf). Anyway, πιστεύω πως αυτή η ταινία αξίζει κάργα να την δείτε στο σινεμά σε RealD ή εκτός και αν πάτε κανένα ταξιδάκι στην N.Y. (που πήγαν κάτι καλόπαιδα, φτου σας) και την δείτε σε iMax 3D.



The Golden Compass: His Dark Materials
Εντελώς υποκειμενικά θεωρώ πως η ταινία ήταν υπέροχη. Η ταινία βασίζεται στο πρώτο μέρος μίας τριλογίας των ομώνυμων βιβλίων του Phillip Pullman και έχει ένα χαρακτηριστικό που καμία άλλη ταινία φαντασίας δεν έχει. Δεν συνδέει τον κόσμο τον δικό μας με κάποιον φανταστικό. Η ταινία σε πάει κατευθείαν στο φανταστικό, το μαγικό χωρίς εξηγήσεις και δικαιολογίες. Γενικά μου αρέσουν πολύ οι ταινίες φαντασίας και αν περιέχουν και ζώα, τότε ακόμα καλύτερα! Τα ζώα στην ταινία είναι εκπληκτικά σχεδιασμένα. Τα αγαπάς όλα. Θέλεις να τα πάρεις στο σπίτι σου και να τα χαϊδεύεις για πάντα. Αν μη τι άλλο μιλάνε και Αγγλικά! Ναι, η ταινία μου άρεσε για τα εφέ της, για την θεά Niccole Kidman, τις πανέμορφες αρκούδες της και τα κουνέλια με τα τεράστια αυτιά. Σας προτείνω να την δείτε!



Hairspray
Ήξερα τι πήγαινα να δω. Ήξερα πως θα έβλεπα ένα θεατρικό μιούζικαλ το οποίο προβάλλεται στην μεγάλη οθόνη και πως ο John Travolta είχε γυναικείο ρόλο. Ένα πράγμα δεν ήξερα, πως θα γελάσω τόσο πολύ! Πράγματι, το Hairspray σου δίνει την αίσθηση της συνέχειας του Grease γεμάτο με μουσικές, τραγούδια και χορούς του ’60 γεμάτο χτενίσματα «κουνουπίδι» και με σενάριο ελαφρώς έως και πολύ ρηχό. Δεν έχει σημασία το σενάριο, σημασία έχει το τρελό γέλιο που βγάζει η απίθανη φάτσα του Travolta και η διάθεση που αποκτάς να θέλεις να σηκωθείς και να χορέψεις rock ‘n’ roll. Πρόταση: να το δείτε (τώρα πλέον θα περιμένετε να βγει σε DVD)



Stardust
Όπως είπαμε μου αρέσουν οι ταινίες φαντασίας. Το σενάριο της ταινίας δεν ήταν τίποτε το τρομερό όμως δύο πράγματα βγάζουν αστείρευτο γέλιο η Michelle Pfeifer και ο Robert DeNiro. Μιλάμε για απερίγραπτο γέλιο. Κατά τα άλλα η ταινιούλα ήταν διασκεδαστική χωρίς να σου αφήνει τρομερούς προβληματισμούς ή κάποιον τρομερό εντυπωσιασμό στα ειδικά εφέ. Η ταινία «σώθηκε» από τους δύο μεγάλους ηθοποιούς. Χωρίς αυτούς, δεν ξέρω αν θα την έβλεπα.


Σας προτείνω όμως μερικές ταινίες σε DVD που κατάφερα και είδα τις τελευταίες εβδομάδες και πραγματικά αξίζουν τον κόπο:
Strange Days (άγνωστη ταινία με απίθανο σενάριο), Ποντικούπολη (τρελό γέλιο), Σάρλοτ η Αραχνούλα (τρελό κλάμα), Το Μαγεμένο Κάστρο (Μιγιαζάκι – Θεός του Anime), Love Actually (με θεϊκές ατάκες) και τέλος το Planet Terror (το Β – Movie του θεού των Β – Movies Robert Rodriguez)
Καλή σας διασκέδαση.